آموزش جملات شرطی زبان انگلیسی

آموزشگاه زبان ایران آکسفورد به آموزش جملات شرطی زبان انگلیسی و هم چنین مثال های متعدد در این باره و همچنین انواع جملات شرطی در زبان انگلیسی به همراه تعریف آنها می پردازد. پس این مطلب مهم را از دست ندهید.

ویدیوی آموزش گرامر جملات شرطی انگلیسی

آموزش جملات شرطی زبان انگلیسی را ببنید:

یادگیری جملات شرطی می تواند هم برای شاگردانی که انگلیسی را به عنوان زبان دوم می آموزند و هم برای گویشوران بومی، جنبه ی گیج کننده ای در زبان انگلیسی باشد. با این حال، مانند خیلی از جنبه های دیگر کسب زبان دوم، این مفهوم می تواند به طور قابل ملاحظه ای برای شاگردانی که انگلیسی را به عنوان زبان دوم می آموزند، سخت تر باشد.

زبان های مختلف رویکرد متفاوتی به جملات شرطی دارند، پس دروس انگلیسی که حاوی جملات شرطی هستند بسته به زبان بومی شاگردان، به طور متفاوتی تفسیر می شوند. قسمت های زیر، مفهوم جملات شرطی را پوشش می دهند و آن استراتژی های آموزشی را پیشنهاد می کنند که می توانند برای شاگردان شما اجرا شوند.

تعریف جملات شرطی

جملات شرطی، ساختارهای جمله ای هستند که موقعیتی مخصوص و عواقبش را توضیح می دهند. اگر این به وقوع انجامد، آن گاه آن اتفاق می افتد. جملات شرطی به طور رایجی به عنوان “ساختارهای جمله ی if” شناخته می شوند چون اغلب شامل لغت “if” هستند.

چهار جمله ی شرطی اصلی وجود دارند که به طور رایجی در زبان انگلیسی استفاده می شوند: جمله ی شرطی نوع اول، جمله ی شرطی نوع دوم، جمله ی شرطی نوع سوم و جمله ی شرطی صفر.

جمله ی شرطی نوع اول: ملاحظات روزانه

جمله ی شرطی نوع اول به مسائلی می پردازد که احتمال وقوعشان واقعی است. این جمله ی شرطی به طور بارزی با اتفاقات آینده ی جهان واقعی سروکار دارد که به صورت روزانه سنجیده می شوند. موقعی که مردم برنامه ریزی می کنند و برنامه های پشتیبان را پیشنهاد می کنند، یعنی از جمله ی شرطی نوع اول استفاده می کنند.

جمله ی شرطی نوع اول از ساختار if/then و لغات will، shall، can یا may استفاده می کند تا عمل آینده ای را که به آن توجه شده است، منتقل کند. جملات زیر مثال های جمله ی شرطی نوع اول هستند:

If I can get the time off of work, then I will come visit you in Baton Rouge.
If we burn the dinner, we may have to order pizza.
I can work from home, if my Internet connection gets fixed.
If it rains tomorrow, I shall go to the movies.

جمله ی شرطی نوع دوم: احتمالات غیر واقعی

جمله ی شرطی نوع دوم کمی بیش تر گول زننده است. این به طریقی مشابه جمله ی شرطی نوع اول است. از ساختار مشابه if/then استفاده می کند، اما جمله ی شرطی نوع دوم به جای استفاده از لغات will، shall، can یا may از would، could یا might استفاده می کند. با این حال، مهم ترین تفاوت بین جمله ی شرطی نوع دوم و جمله ی شرطی نوع اول این است که جمله ی شرطی نوع دوم با اتفاقاتی سروکار دارد که احتمالات واقعی نیستند. در بیش تر موارد، اتفاقات می توانند به وقوع بپیوندند؛ از لحاظ فیزیکی نشدنی نیستند. با این حال، اتفاقاتی محسوس نیستند که به خصوص در زندگی روزانه اثر بگذارند.

از خیلی جهات، جمله ی شرطی نوع دوم چیزی است که گویشوران موقعی استفاده می کنند که درباره ی مساله ای رویا پردازی یا درباره ی سناریوی مخصوصی خیال پردازی می کنند. به جملات زیر که مثال های جمله ی شرطی نوع دوم هستند، توجه کنید:

If I had a million dollars, I might open an animal sanctuary.
If we lived in Spain, we would enjoy the siestas.
If I became president, I could do away with the penny.

جمله ی شرطی نوع سوم: در گذشته

در حالی که دو جمله ی شرطی اول درباره ی اتفاقات محتمل آینده صحبت می کنند، جمله ی شرطی نوع سوم با گذشته سروکار دارد. جمله ی شرطی نوع سوم مخصوصاً درباره ی اتفاقات گذشته صحبت می کند و اثرات آن اتفاقاتی را که به وقوع نپیوستند، می سنجد.

چون ما نمی توانیم در زمان به عقب برگردیم، جمله ی شرطی نوع سوم با اتفاقاتی سروکار دارد که اصلاً احتمال اتفاق افتادن ندارند. جمله ی شرطی نوع سوم از لغات would have استفاده می کند تا این اتفاقات غیر محتمل را منتقل کند. مثال ها در ادامه آورده شده اند:

If Bobby Kennedy hadn’t been assassinated, he would have made a great president.
If I had bet on the long shot, I would have made a killing.
If I had married her when I had the chance, I would have been happy.

جمله ی شرطی صفر: همیشه درست

جمله ی شرطی صفر با مسائلی سروکار دارد که همیشه درست هستند. اغلب می توان آن ها را به عنوان اظهارات وقایع علمی در نظر گرفت. مثال ها در ادامه آورده شده اند: